Rozdział 17

Dwa dni po spotkaniu z Angie, postanowiłam wcielić w życie mój sekretny plan. Przeszukałam cały pokój, aż w końcu znalazłam Jego numer. To Mario, mój dawny znajomy. Poznaliśmy się jeszcze w Warszawie. On był wtedy u kuzyna, który, jak się okazało, znał mnie. Przedstawił więc nas sobie. Z początku byliśmy parą, ale po kilku miesiącach uznaliśmy, że to nie to. Postanowiliśmy jednak pozostać w przyjaźni. W razie problemu moglibyśmy sobie nawzajem pomóc. Wymieniliśmy się numerami. Przydało się to, ponieważ Mario miał później kłopoty z rodzicami, w których mu pomogłam. Teraz nadarzyła się okazja do rewanżu.

   Wzięłam komórkę i wykręciłam numer. W słuchawce brzęczał sygnał oczekiwania. Mario nie odbierał. Spróbowałam jeszcze raz. Tym razem udało się.

- Tak, słucham - odezwał się

- Cześć Mario! Tu Patrycja. Pamiętasz mnie może? - zapytałam

- Oczywiście, że tak - odparł radośnie - Cieszę się, że dzwonisz. Coś się stało?

- Właściwie to nie. Mam tylko sprawę do ciebie. Pamiętasz, jak pomogłam ci w sprawie twoich rodziców?

- Jasne. Jak mógłbym zapomnieć? Do dziś jestem ci wdzięczny.

- Więc teraz masz okazję do zrewanżowania się - powiedziałam tajemniczo

- Jak to? Masz jakiś problem? - zaniepokoił się Mario                                                                                                

- Już mówiłam, że nie. Posłuchaj! Masz jakieś konkretne plany na dziś? - spytałam

- Nie. Ale wytłumacz mi, o co chodzi!

- Spokojnie. Spotkajmy się dziś o 19 w kawiarni niedaleko Signal Iduna Park. Wszystko ci wtedy wyjaśnię - powiadomiłam

- Ale Pati ... - zaczął

- Do zobaczenia w kawiarni! - rzekłam i rozłączyłam się

**************************************************************************************************************************************

    Mario spóźniał się już 20 minut. Przeraziłam się.

- "A jeżeli nie przyjdzie?" - myślałam - "Cały mój misterny plan weźmie w łeb!"

   Siedząc w kawiarni i martwiąc się, dostrzegłam za oknem biegnącego Mario. Kamień spadł mi z serca.

- Mario! - zawołałam, gdy wszedł do kawiarni.

   Był lekko zdziwiony. Jeszcze nie wiedział o niczym.

- Pati! Co ty tu robisz? - zapytał zdyszany

- Jak to co? Przecież się umówiliśmy! - odparłam

- No tak, ale co ty robisz w Dortmundzie? Przecież mieszkasz w Warszawie!

- Od trzech miesięcy nie. Razem z Wiki przeniosłyśmy się tu. Gramy w żeńskiej sekcji Borussii - odpowiedziałam

- No proszę! - zdziwił się - Nie myślałem, że jeszcze kiedykolwiek się spotkamy, a tu nagle dowiaduję się, że mieszkasz w tym samym mieście co ja! Cudownie!

   Zaczęliśmy się śmiać. Po chwili Mario zapytał:

- Możesz mi już wytłumaczyć, po co mnie ściągnęłaś i co to za ważna sprawa?

- Już mówię. Znasz moją kuzynkę, Angelikę?

- Angelikę? - powtórzył - Nie, nie kojarzę

- Była ze mną na twojej osiemnastce. Wysoka, szczupła blondynka. Uczy w Dortmundzie tańca

- Hmm ... - pomyślał - Masz może jej zdjęcie?

- Chyba tak ...

   Zaczęłam przeszukiwać torebkę. Gdy nic w niej nie znalazłam, dobrałam się do telefonu. Tam, po długim przeszukiwaniu, znalazłam zdjęcie Angie. Pokazałam je Mario.

- Teraz sobie przypominam! - zawołał

- Skoro już wiesz, o kogo mi chodzi, mogę przejść do sedna - zaczęłam - Angie kilka miesięcy temu rozstała się z chłopakiem. Zdradził ją z jej najlepszą przyjaciółką i nie mogła mu tego wybaczyć. Z tego co wiem, ty także jesteś singlem, więc może ...

- Zaraz, zaraz! - podniósł się Mario - Co ty masz w tej swojej łepetynie? Co chcesz zrobić?

- Spokojnie. Chcę tylko was ze sobą umówić - wytłumaczyłam

- Że co?! - oburzył się - Myślisz, że jestem na tyle niewydarzony, żeby nie umieć znaleźć sobie kogoś?!

- Mario, nie! Nie to miałam na myśli! Po prostu sądzę, że moglibyście się dogadać. Macie podobne charaktery. Nie chciałam cię urazić ...

- Nie ma mowy - powiedział stanowczo - Nie umówię się z nią!

- Ale dlaczego? - zapytałam

- To się nie uda. Ja ... ja .. jeszcze nie czuję się na siłach ...

- Nie martw się. Angelika nie jest potworem, nie gryzie! Może gdybyś spotkał się z nią, zmieniłbyś zdanie!

- A skąd wiesz, że byłaby mną zainteresowana? - wypalił

- A czemu miałaby nie być? Jesteś młodym, przystojnym, dobrze rokującym i inteligentnym chłopakiem. A do tego świetnie grasz w piłkę! Czego chcieć więcej?

- Oj Pati ... - rzekł smutno - Ja się nie nadaję na partnera ...

- Mario ... - uśmiechnęłam się - Masz większe problemy z niską samooceną, niż Wiki!

- To nie o to chodzi. Angelika jest młodą, piękną kobietą. Do tego uczy tańca i z tego co widzę, jest ode mnie starsza. Będę przy niej wyglądał jak dzieciak! Poza tym, niedługo przenoszę się do Monachium ...

- Jak to? - zdziwiłam się - Odchodzisz z BVB?

- Tak. W zimowym okienku transferowym - odparł ponuro

- Uff ... - odetchnęłam - To dopiero za pięć miesięcy! Do tego czasu zdążysz ją dobrze poznać.

- No nie wiem ...

- Słuchaj. Tutaj masz jej numer. Jeśli będziesz miał odwagę, zadzwoń do niej - powiedziałam i wręczyłam mu karteczkę z numerem Angie.

- A co ona na to? - zapytał Mario

- Spokojnie. Jak tylko wrócę do domu, wszystko jej opowiem - zapewniłam i uśmiechnęłam się

- Jak to "Jak wrócę, to jej opowiem"? To ona jeszcze nic nie wie? - zaniepokoił się

- Nie martw się! Wszystko załatwię! - odparłam.

   Twarz Mario pojaśniała. Posiedzieliśmy w kawiarni jeszcze godzinę i wspominaliśmy stare dobre czasy ...

I jest! Jak wam się podoba? Czekam na wasze opinie, mam nadzieję, że takowe się pojawią :D

Komentujesz -----> Motywujesz mnie :P