Rozdział 18

Następnego dnia, tuż po treningu zadzwoniłam do Angie i wszystko jej opowiedziałam. Trochę się zdenerwowała, kiedy dowiedziała się o tym, że bez jej wiedzy dałam jej numer Mario. Na szczęście wybaczyła mi to, gdy go jej opisałam. Zdawała się być zachwycona.

- Będę czekać z niecierpliwością na jego telefon - rzekła z przejęciem

- Nie nakręcaj się tak. Najpierw musi się odważyć - odparłam

- Chyba nie będzie kazał mi długo czekać!

- Miejmy nadzieję - zaśmiałam się i zakończyłam rozmowę

   Z kuchni dobiegł mnie głos Wiki.

- Co ty jej tak pomagasz? - zapytała - Przecież jest piękna, zdolna .. Faceci powinni pchać się do niej drzwiami i oknami ...

- Daj jej już spokój! Ciągle się jej czepiasz! - zauważyłam i poszłam do salonu.

   Wiki postanowiła chyba nie drążyć tematu, bo zapytała o Łukasza.

- Jak tam ci się z nim układa?

- Nie za dobrze. Od tygodnia się nie widzieliśmy. Nie dzwonił do mnie.

- No to na co czekasz? Dzwoń do niego i umów się! Numer przecież znasz.

   Fakt. Miałam numer Łukasza, więc czemu do niego nie dzwoniłam? Wzięłam telefon i wykrąciłam jego numer. Po chwili odebrał.

- Cześć, Pati - powiedział radośnie - Miło, że dzwonisz

- Cześć. Ja też się cieszę. Słuchaj, mam pytanie.

- Zamieniam się w słuch.

- Czy spotkałbyś się ze mną? Ostatnio długo się nie widzieliśmy ...

- A wiesz, że właśnie miałem do Ciebie dzwonić w tej sprawie?

- Naprawdę? - zdziwiłam się

- Oczywiście. To jak? W sobotę o 20?

- Może być. A gdzie?

- Wiesz co ... Spotkajmy się pod stadionem. Chciałbym ci coś pokazać

- Nietypowe miejsce, ale w porządku. - zgodziłam się

- Więc do zobaczenia - powiedział

- Do zobaczenia ... - powtórzyłam i rozłączyłam się

- "Gładko poszło ..." - pomyślałam

************************************************************************************************************************************

  Środa, czwartek i piątek minęły szybko. Rano trening, potem obowiązki w domu i dodatkowa praca. To wszystko sprawiło, że straciłam poczucie czasu. Nadeszła sobota,

- Wiki! Widziałaś gdzieś moje buty? - zawołałam

- Może w lodówce? - zapytała przekornie

- Nie, już sprawdzałam

- To może w piekarniku?

   O tym nie pomyślałam. Pobiegłam do kuchni, otworzyłam piekarnik i ...wyjęłam z niego szpilki.

- Ty w ogóle nie potrzebujesz szafki na buty - śmiała się

   Rzeczywiście. Byłam tak roztrzepana, że rzucałam wszystko gdzie popadnie.

- Dobra kochana. Lecę, bo się spóźnię!

   Wyszłam z mieszkania i zeszłam schodami na dół. Zegarek wskazywał 19.45, więc mogłam spokojnie przespacerować się na stadion. Gdy tam dotarłam, Łukasz już czekał. W ręku miał bukiet czerwonych róż.

- Cześć - powiedział i podszedł do mnie - Nie kazałaś na siebie długo czekać.

- Cześć - odparłam

- To dla ciebie - rzekł i wręczył mi bukiet

- Dziękuję, są prześliczne.

- Czułem, że ci się spodobają.

   Uśmiechnęliśmy się. Jego oczy pojaśniały.

- Co takiego chciałeś mi pokazać? - zapytałam

   Łukasz otworzył bramę stadionu.

- Ale tu przecież nie można ... - zaczęłam, ale w tej chwili złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą. Weszliśmy. Łukasz wprowadził mnie do budynku, cały czas trzymając za rękę. Serce powoli zaczynało przyspieszać.

- Dokąd idziemy? - spytałam znów

- Zaraz zobaczysz - odpowiedział mi tajemniczo

   Byłam strasznie przejęta. Wędrowaliśmy korytarzami bez końca. W pewnym momencie weszliśmy na schody prowadzące ... na dach! Zdziwiłam się. Gdy dotarliśmy na górę, zaparło mi dech w piersiach. Mym oczom ukazał się widok na cały Dortmund. W oddali zachodziło słońce. Łukasz puścił moją rękę.

- Zachody słońca są cudowne - powiedział - Uwielbiam je

- To tak jak ja - odparłam i spojrzałam się na niego, a on to odwzajemnił

   Podszedł do mnie bliżej. Serce waliło mi jak młotem.

- Wiesz ... Dawno nie spotkałem takiej osoby jak ty ... - wyszeptał i zbliżył się jeszcze bardziej.

   Podszedł na tyle blisko, bym mogła poczuć na sobie jego spokojny, miarowy oddech. Odwróciłam się

- Łukasz ... - zaczęłam, ale nie skończyłam, bo on ... pocałował mnie! Straciłam nad sobą kontrolę. Łukasz trzymał mnie w mocnym uścisku i nie pozwalał odejść. Czułam, że muszę to przerwać, ale nie wiedziałam, dlaczego. Zresztą nie mogłam. On mi na to nie pozwalał. W pewnym momencie uścisk na chwilę się rozluźnił. Wykorzystałam ten moment i wyrwałam się z niego.

- Patrycja! - zawołał błagalnie, ale ja już byłam przy drzwiach

- Przepraszam ... - odrzekłam cicho i uciekłam

   Czym prędzej zbiegłam po schodach i wybiegłam z budynku. Biegłam ile sił w nogach. Mijałam zdziwionych ludzi ze łzami w oczach. A on biegł za mną. W końcu jednak odpuścił, a ja, jak tchórz schroniłam się w zaułku. Nie wiedziałam, co robić. Chciałam tylko zapomnieć ...

Myślę, że ten rozdział nieco was zaskoczył :)

Co o nim sądzicie? Proszę o wasze opinie :)

Komentujesz ----> Motywujesz mnie!