Rozdział 2

Obudziłam się wcześnie. Zegarek pokazywał za dziesięć siódmą. Leżałam i myślałam o sprawie Wiktorii. "Jak prezes mógł zrobić coś takiego? Przecież dobrze wie, jak bardzo zależy nam na tym transferze!"- pytałam sama siebie. Nie mogłam zrozumieć decyzji Spartaku. Zamęczałam się myślami, żeby tylko zasnąć, ale nie udawało mi się. Po pół godzinie rozmyślania, podniosłam się z łóżka.
-"Muszę jej pomóc. To moja przyjaciółka ona pomagała mi już tyle razy. Czas się odwdzięczyć"- pomyślałam
Szybko ubrałam się i poszłam do Wiki. Otworzyła drzwi zapłakana. Widać, że nie spała.
- Dalej martwisz się tą sprawą?- spytałam. Dopiero po chwili zorientowałam się, jak głupie było moje pytanie.
- Cóż.. Chyba muszę się zacząć pakować. Niedługo mam samolot do Warszawy. Nie chcę się spóźnić.- powiedziała Wiki i spuściła wzrok.
- Jak to? Chcesz się poddać? Nie możesz! Ten transfer to nasze marzenie, więc dlaczego odpuszczasz?!- odparłam z pretensją
- A co mam robić?!- wykrzyknęła Wiki- Mam czekać, aż klub łaskawie się zgodzi na mój transfer? Przecież to się nigdy nie stanie!
- Nie trać wiary! Załatwimy to razem! Polecę z tobą i zrobię im taki sajgon, że bez wahania zgodzą się na transfer- odkrzyknęłam i dumnie podniosłam głowę. Byłam zadowolona z siebie. Wreszcie miałam pomysł na wyjście z tej sytuacji. Pobiegłam do siebie i migiem się spakowałam Wiki była lekko zdziwiona, ale mimo to, uśmiechnęła się.
- Zniszczymy im ten budynek. Nic po nim nie zostanie.- powiedziałam, a Wiki parsknęła śmiechem i spojrzała się na mnie z politowaniem.
Zeszłyśmy do recepcji i wymeldowałyśmy się.
- Jesteś pewna, że dobrze robisz?- spytała Wiktoria
- Tak. To najlepsza decyzja jaką mogłam podjąć.- odrzekłam z uśmiecham na ustach i stukając szpilkami wyszłam z hotelu, a Wiki razem ze mną.



Mam nadzieję, że się wam podoba. Mile widziane są komentarze odnośnie rozdziałów :D
Czekam na mocną motywację :P