Rozdział 25

Dwa dni później zadzwoniłam do Łukasza. Z każdą chwilą byłam coraz bardziej wściekła na niego. Gdy odebrał powiedziałam stanowczo:

- Spotkaj się ze mną za 2 godziny pod ratuszem. Musimy poważnie porozmawiać.

- O czym? - zapytał naiwnie

- Już ty dobrze wiesz o czym! - wrzasnęłam do słuchawki - Masz tam czekać na mnie!

   Rozłączyłam się. Pierwszy raz tak ostro zareagowałam. Jednak byłam z siebie dumna.

- "Teraz już się nie wywinie" - pomyślałam i pobiegłam pozałatwiać sprawy na mieście

   O 16 poszłam pod ratusz. Łukasz już tam czekał. Kiedy mnie ujrzał, mina mu zrzedła. Moje bojowe nastawienie rzucało się w oczy. Szłam równym, dość szybkim krokiem. Dźwięk szpilek uderzających o bruk brzmiał groźnie.

- Trochę mnie przestraszyłaś ... - zaczął

- I bardzo dobrze. Taki był cel - odparłam - Wiesz o czym chcę pomówić, prawda?

- Wydaję mi się, że tak

- Wydaje ci się?! - oburzyłam się - W takim razie powiem ci, o czym będziemy rozmawiać przez najbliższą godzinę! Pobiłeś Marco, złamałeś mu pięć żeber, uszkodziłeś mu śledzionę i wykluczyłeś z gry na przeszło pół roku! Ciesz się, że sprawa nie trafi na policję!

- Tak, jestem mu bardzo wdzięczny - odparł sarkastycznie

- Jesteś bezczelny! Ty chyba nie zdajesz sobie sprawy z powagi sytuacji! Myślałam, że jesteś inny. Myliłam się. Nie chę cię znać! - wykrzyknęłam i odwróciłam się.

   W tamtym momencie poczułam tak ogromny przypływ gniewu, że musiałam odejść. Inaczej zrobiłabym Łukaszowi krzywdęm, a tego mimo wszystko nie chciałam. Lecz on złapał mnie za nadgarstek i zatrzymał.

- Patrycja, poczekaj! Nie chciałem pobić Marco! To był impuls! - rzekł błagalnie

- Impuls? - zdziwiłam się

- Tak. Gdy was zobaczyłem razem, pomyślałem, że już nie chcesz spotykać się ze mną. Nie chciałem cię stracić. Za bardzo mi na Tobie zależało. Wiem, że popełniłem kolosalny błąd. Przepraszam ...

- Nie przepraszaj mnie, tylko jego. Jeśli on ci wybaczy, to może ja też się na to zdobędę - odparłam chłodno - Teraz wybacz, ale muszę iść. Marco potrzebuje opieki. Zobowiązałam się mu pomóc

- Błagam nie odchodź! Posłuchaj mnie jeszcze przez chwilę! - krzyknął Łukasz

   Tego było za wiele. Spojrzałam mu prosto w oczy i powstrzymałam wybuch gniewu.

- Masz 5 minut. Słucham - powiedziałam patrząc na zegarek

- Znam Marco od dwóch lat i wiem, że zmienia dziewczyny jak rękawiczki. Co kilka miesięcy jest z inną. Dlatego widząc cię z nim, przestraszyłem się, że będziesz jedną z "tych porzuconych". To zimny drań. Na początku jest miło, ale potem zmienia się w bestię i krzywdzi każdą kobietę, z którą się zwiąże!

- Co ty wygadujesz?! - wściekłam się jeszcze bardziej - On taki nie jest! Mówisz tak, żeby mnie do niego zniechęcić!

- Nie mam nawet takiego zamiaru! Zrozum, chcę cię chronić. To nie jest odpowiedni facet dla Ciebie.

- A ty niby jesteś? - zapytałam - Nie sądzę ...

   Tego się nie spodziewał. Twarz posmutniała mu w jednej chwili. Wiedziałam, że to go zabolało, ale wtedy nie myślałam o tym, co czuje. Chciałam go zranić. Chciałam, żeby dostał karę za to pobicie. Należała się mu.

- Jest mi przykro. Przepraszam i Marco, i ciebie. Mam nadzieję, że kiedyś będziemy mogli normalnie porozmawiać ... - odparł z bólem

- Sądzę, że kiedyś będzie to możliwe - powiedziałam łagodniej - Muszę iść. Marco czeka.

   Zostawiłam Łukasza zdołowanego. Odeszłam powoli w stronę domu Marco. Nagle poczułam dziwną potrzebę spojrzenia na niego. Gdy się odwórciłam, zobaczyłam go siedzącego na ławce. Podpierał głowę rękoma.

- "Boże, co ja z nim zrobilam?" - jęknęłam w myślach

   Nie miałam jednak odwagi podejść do niego. Oddaliłam się więc szybkim krokiem od ratusza.

*********************************************************************************************************************************- Nareszcie jesteś! - zawołał uradowany Marco - Długo kazałaś na siebie czekać!

- Tak, wiem ... - rzekłam smutno

- Co się stało? - zatroskał się

- Przed chwilą rozmawiałam z Łukaszem - poinformowałam - Powiedzmy, że ta rozmowa nie należała do zbyt miłych i sympatycznych ...

- Pati ... Po co się z nim spotkałaś? - zapytał

- Chciałam wyjaśnić tą sprawę z pobiciem. I jeszcze inną, ale o tym już nie musisz wiedzieć - rzekłam i wypakowałam zakupy zrobione po drodze

- Zawzięta jesteś - zauważył Marco - To bardzo dobrze. Przynajmniej wiesz, czego chcesz

- Czekaj, czekaj ... To był komplement? Nawet niezły! - zażartowałam i oboje poczęliśmy się śmiać.

   Usiedliśmy na kanapie i zaczęliśmy rozmwiać. Głównie o Łukaszu. Trochę się o nim dowiedziałam. To, że nie popadał w konflikty z innymi zawodnikami, zawsze starał się pomóc i był tytanem pracy zauważyłam do razu. Zaciekawiło mnie to, że przyjaźni się tylko z Kubą. Inni koledzy nie byli tak ważni jak on.

- To dlatego, że Polak z Polakiem zawsze dogada się lepiej, niż Polak z Niemcem - rzucił Marco i uśmiechnął się - Niewiele wiem o Łukaszu. Znam go długo, ale nie na tyle długo, żeby wiedzieć o nim wszystko. Najlepiej i najswobodniej rozmawia mu się z Kubą. Reszta go nie interesuje.

- To tak jak u mnie - odparłam - Przyjaźnimy się z Wiki od dzieciństwa i wiemy o sobie praktycznie wszystko. Dlatego najczęściej przebywam z nią, niż z innymi dziewczynami.

- Kto to jest Wiki? - zapytał - Nie znam jej

- Bo je nie widziałeś! Jeżeli chcesz mogę was ze sobą poznać. - zaproponowałam

- To świetny pomysł! W takim razie, żeby nie czuć się samotnie, także kogoś przyprowadzę

- Kogo masz na myśli? - zaciekawiłam się

- Roberta, mojego kolegę z Borussii. Wspaniały facet, mówię ci.

- Skoro tak mówisz ... - rzekłam uśmiechając się

    Siedzieliśmy tak ponad dwie godziny. Gdy wychodziłam słońce już zaszło.

- Szkoda, że musisz już iść ... - powiedział smutno Marco

- Kiedyś muszę - zaśmiałam się, a echo rozniosło się po korytarzu - Wpadnę jutro po terningu. Trzymaj się i pamiętaj o naszym spotkaniu!

- Nie zapomnę - zapewnił i zamknął drzwi

Ta dam! No i jest kolejny rozdzialik :)
Komentujesz ------> Motywujesz mnie!