Rozdział 38

- No dobrze, Pati ... Wiki już wie, więc teraz musisz zadzwonić do Łukasza i wszystko mu opowiedzieć. Tylko ... jak on zareaguje? - mówiłam do siebie

   Drżącą ręką sięgnęłam po komórkę i wybrałam jego numer. Po trzech sygnałach w słuchawce zabrzmiał jego miękki głos.

- Wiesz, że właśnie miałem do ciebie dzwonić? To chyba jakaś telepatia - zaśmiał się

- Słuchaj, Łukasz. Moglibyśmy porozmawiać? - zapytałam

- Przecież to robimy - zauważył

- Tak ale ... w cztery oczy. Możesz do mnie przyjść? Powiedzmy ... za godzinę? Proszę ... - rzekłam

- Skoro to takie ważne ... Dobrze, będę za godzinę - odparł i rozłączył się

*********************************************************************************************************

- Że co?! MEDIOLAN?! Przecież ... przecież ... To jest we Włoszech! - bulwersował się Łukasz

- Tak, wiem i właśnie dlatego chciałam z Tobą o tym porozmawiać! Muszę podjąć decyzję. Zależy mi na tym transferze. Mogłabym coś osiągnąć - tłumaczyłam

- Ale przecież ty już dużo osiągnęłaś! - protestował

- Masz na myśli Mistrzostwo Niemiec? Błagam, nie kpij ze mnie w tym momencie .. - zirytowałam się

   Łukasz przewrócił swoimi oczyma i westchnął. Potem opadł na kanapę i zaczął mierzwić swoją czuprynę.

- Ale .. Mediolan jest kilkaset kilometrów stąd ... Jak będziemy się widywać? - zmartwił się

   Usiadłam obok niego. Ja również nie miałam pomysłu na widzenia.

- Coś wymyślimy ... - rzekłam bez przekonania

   Łukasz spojrzał na mnie smutnym wzrokiem. Na ten widok, poczułam przeszywający ból w sercu. Nie chciałam się z nim rozstawać, ale nie mogłam odmówić prezesowi Milanu. W końcu to klub z wieloma trofeami.

- Wiesz co ... - zaczął Łukasz - Nie będę cię zatrzymywać. To normalne, że chcesz się rozwijać, a ja nie mogę ci tego zabronić. Leć do Mediolanu. Zrób tam furorę i pokaż wszystkim kto tu rządzi.

- Ale ... To znaczy ... chyba nie zrywasz ze mną? - przeraziłam się

- Oszalałaś?! Nigdy w życiu! Chyba bym sobie tego nie darował! - roześmiał się - Za bardzo cię kocham, żeby się z Tobą rozstać!

   Na te słowa, uspokoiłam się. Uświadomiłam sobie, jak pusto byłoby bez Łukasza.

- Czyli zgadzasz się? - upewniłam się

- Tak, zgadzam się. Zobaczysz, będę najgłośniejszym kibicem na trybunach. Zrobię ci taką reklamę, że zaczną walić do ciebie drzwiami i oknami!

*******************************************************************************************************************************

   Śnieg padał jak szalony, a wiatr zacinał niemiłosiernie. Próbowaliśmy dostać się na lotnisko, ale hałdy białego puchu uniemożliwiały nam to. Po jakichś 40 minutach dotarliśmy do celu.

- Jesteś pewna, że wszystko masz? - zapytał troskliwie Łukasz

- Tak, wszystko mam! Pośpiesz się! - ponagliłam

- Spokojnie, Łukasz. Twoja kobieta jest za bardzo dokładna, żeby czegoś nie zabrać - wtrącił się Kuba

   Pędzimy jak szaleni. Przed oczami stanęło mi pożegnanie Wiki i ten cały gwar. Mimowolnie uśmiechnęłam się.

- No! Zdążyliśmy! - odetchnęłam

- Poradzisz sobie? Mediolan to duże miasto. I język inny. I ludzie też - zmartwił się Łukasz

- Język znam, przewodnik mam, a ludzi udobrucham! - zarymowałam wesoło, aby rozluźnić atmosferę

   Łukasz uśmiechnął się niechętnie.

- Widzisz, Piszczu? Kobiety nas zostawiają i rozjeżdżają się po świecie! Jedna dalej od drugiej! - zaśmiał się Kuba

- Nie ma w tym nic śmiesznego ... - odburknął Łukasz - Pati, obiecaj, że będziesz dzwonić!

- Obiecuję, ale puść mnie już! - wrzasnęłam, kiedy porwał mnie w ramiona - Kuba, pomóż! Spóźnię się na samolot!

   Lecz Kuba nic sobie nie robił z mojego apelu. Po kilku chwilach Łukasz mocno mnie pocałował i puścił

- Jak ja bez ciebie wytrzymam? - zapytał smutnym głosem

- Masz jeszcze Kubę. Spotkamy się, jak znajdę trochę wolnego czasu! - zapewniłam i odeszłam

   Kiedy znalazłam się już w korytarzu prowadzącym na pokład, odwróciłam się. Łukasz stał i patrzył się na mnie smutnym wzrokiem. Posłałam mu więc szeroki uśmiech i buziaka w powietrzu. Trochę go to pocieszyło

- Nie martw się o mnie! Dam sobie radę! - zawołałam, machając

   Potem udałam się na pokład z myślą, że po raz ostatni widzę mojego mężczyznę i mój ukochany Dortmund.

Jeszcze 2 rozdziały i epilog!.. 

(8 komentarzy i kolejny rozdział)