Rozdział 20

  Ponad godzinę zastanawiałam się, czy dobrze zrobię dzwoniąc do Łukasza. W końcu wzięłam komórkę i wykręciłam numer. Po chwili w słuchawce zabrzmiał jego głos.
- Cześć...- rzekł cicho
  Zatkało mnie. Próbowałam coś powiedzieć, lecz nie mogłam.
- Pati, jesteś tam?
- Tak... Jestem.- odparłam- Słuchaj... Moglibyśmy porozmawiać?
- Przecież rozmawiamy.- zauważył
- No tak, ale... Chodziło mi o spotkanie.- wyjąkałam
- Mamy się spotkać?- zapytał- A po co? Żebyś znów uciekła?
  To mnie zabolało. Łukasz miał żal za to, co zrobiłam
- Nie planowałam tego.
- Ja też nie. Spodziewałem się zupełnie innej reakcji...
- Łukasz...
- Nie, Pati.- rzekł stanowczo- Najpierw robisz mi nadzieję, potem uciekasz. to było przykre. Jeżeli nic do mnie nie czujesz, to mi to powiedz!
- Ale Łukasz!
- Nie zaczynaj! Mam nadzieję, że stać cię na prawdę...- powiedział i rzucił słuchawką
*********************************************************************************
  Leżałam na łóżku i płakałam. Łukasz poczuł się dotknięty moim postępowaniem. Chciałam to naprawić, ale nie pozwalał mi na to. Miałam wyrzuty sumienia. Gdy tak rozmyślałam, zadzwonił telefon. To był Mario.
- Cześć Mario...- rzekłam beznamiętnie
- Cześć. Co ty taka przybita?- zapytał z troską
- Mam problemy w drużynie, ale to chwilowe...- odparłam
- Możemy porozmawiać? Chciałbym ci coś powiedzieć.
- Wiesz co...- zaczęłam- Teraz nie dam rady. Jeżeli będziesz miał czas, to możemy spotkać się jutro w kawiarni.
- Dobrze... Jeśli tak ci jest lepiej.- powiedział- Może potrzebujesz pomocy?
- Nie, dziękuję. Poradzę sobie.- zapewniłam i westchnęłam



Ten rozdział jest chyba jeszcze krótszy niż poprzedni... Ale na kartce mam już napisany 21 więc ten będzie już na pewno dłuższy i ciekawszy :)
Komentujesz ------> Motywujesz mnie :)
Naprawdę proszę o komentarze, to bardzo pomaga, wtedy nabieram chęci do dalszego pisania :)