Rozdział 26

Następnego dnia rano Wiki wzięła mnie w krzyżowy ogień pytań.

- No i co? Jak poszła rozmowa z Łukaszem? - zapytała nerwowo

- Kiepsko ... Na początku byłam stanowcza, ale kiedy on zaczął mnie prosić o wysłuchanie to wymiękłam ...  - odparłam

- I co zrobiłaś? - ponaglała mnie

- Wysłuchałam go, a co miałam zrobić? Starałam się nie okazywać uczuć, ale kiedy odchodziłam było mi go tak żal, że nawet nie masz pojęcia!

- No to słabo - podsumowała Wiki

- Oj tak ...  Chyba trochę przegięłam. Teraz to już na pewno nie zadzwoni ... - jęknęłam

- Zaraz, zaraz... Chciałaś, żeby dostał karę za to co zrobił temu, pożal się Boże, Marco, prawda? Chciałaś, żeby pocierpiał trochę, zgadza się? Więc dlaczego teraz masz pretensje i marudzisz?! Czy ty w ogóle wiesz czego chcesz? Jeżeli tak ci na nim zależy, to po co go tak zbeształaś? Trzeba było załatwić sprawę na spokojnie, z wyczuciem. A nie a`la "zimna jędza" ... Teraz cierp ciało, jak żeś chciało - zdenerwowała się

  Rozumiałam Wiki. Cały czas zanudzałam ją tą sprawą z Łukaszem i Marco, a w ogóle nie interesowałam się nią! W końcu przyjaźniłyśmy się i warto by było od czasu do czasu zapytać się co u niej.

- Przepraszam. Za bardzo się przejęłam to sprawą. Przestanę o niej gadać. - zapewniłam - A co u ciebie i Kuby? Spotykacie się?

- Czasami ... - zaczerwieniła się znacząco

- Co to znaczy "czasami"? - wypytywałam dalej - Skoro nie chcesz, żebym mówiła o Marco i Łukaszu, to opowiedz mi o Kubie!

- Muszę? - spytała Wiki

- Nie masz wyjścia - uśmiechnęłam się

- No więc ... - zaczęła - Kuba i ja ... od kilku miesięcy ... spotykamy się ...

- I? - ciągnęłam ją za język

- Układa nam się ... Jak na razie wygląda to dosyć ... obiecująco - rzekła tajemniczo

- Widzę, że znalazłaś sobie adoratora - ucieszyłam się - Powoli zaczyna nam się tu układać. Miałaś rację. Dortmund jest nam przychylny

- Ja zawsze mam rację - odparła i zaśmiała się

**********************************************************************************************************************************

   Nadeszła sobota. To był dzień naszego spotkania z Marco i Robertem. Słońce świeciło cały czas i było dosyć ciepło, jak na koniec października. Razem z Wiki po treningu zaczęłyśmy się szykować.

- Jak myślisz, co mam założyć? - zapytałam

- Może tę beżową sukienkę, w której byłaś na urodzinach Ulrike? - rzuciła Wiki

- Oszalałaś? - oburzyłam się - Jest jesień! Za chwilę może spaść deszcz i zrobić się błoto! A jak się ochlapię? Nie, to nie wchodzi w grę.

- No to może tą czarną, w której byłaś na spotkaniu z prezesem, wtedy w Warszawie? - zaproponowała

- To nie jest pogrzeb, tylko spotkanie grupki młodych ludzi. Zresztą, będzie mi za zimno. Czarny odpada - zaprotestowałam

- W takim razie załóż legginsy i tunikę! Będzie ci ciepło, a do tego będziesz wyglądać ładnie - zdenerwowała się

- To jest dobry pomysł! I do tego te czarne botki! Jesteś genialna! - zachwyciłam się i wysłałam jej całusa w powietrzu

   Wystrojone i ciekawe spotkania dreptałyśmy chodnikiem w stronę nowo otwartej kawiarenki. Przez całą drogę zastanawiałyśmy się, jaki jest ten Robert. Jedyne co wiedziałyśmy to to, że jest piłkarzem. Reszta bbyła dla nas tajemnicą.

   Punktualnie o 19 weszłyśmy do budynku. Panowie już tam na nas czekali. Marco zauważył nas pierwszy. Wyciągnął rękę, żeby pokazać, gdzie są. Z uśmiechem na ustach podeszłyśmy do stolika.

- Cześć, Marco - powiedziałam - To jest Wiki, o której tyle ci opowiadałam

- Miło mi cię poznać - zwrócił się do Wiktorii - To jest Robert. Znamy się z klubu. Robert, to jest Patrycja i Wiktoria

- Nie mówiłeś, że znasz takie piękne kobiety - rzekł zalotnie Robert

   Obie zaczerwieniłyśmy się, ale zauważyłam, że Wiki bardziej. To dało mi do myślenia.

- To co dziewczyny? Kawa? - zaproponował Marco

- Jasne! Dla mnie latte, a dla Wiki cappuchino - poinformowałam

- Może pójdziesz ze mną? Wybierzesz deser dla siebie i Twojej przyjaciółki - poprosił mnie

- Jeżeli chcesz ... - odrzekłam i podeszłam do baru

   Kątem oka zauważyłam rozmowę Wiki z Robertem. Mówili dosyć swobodnie. Często się uśmiechali

- "A co jeśli coś między nimi będzie? Przecież Wiki spotyka się z Kubą, więc nie może ... A może chce grać na dwa fronty? Nie, to do niej nie podobne." - myślałam wciąż spoglądając na stolik, przy którym siedzieli.

- Patrycja, halo! Tu Ziemia! Jesteś tam? - zawołał Marco i potrząsnął mną

- Hę? - ocknęłam się - Yyy ... Jestem, jestem. Co się stało?

- Pytałem się, które lody wolisz: kawowe czy kakaowe? - zapytał

- Kawowe. A dla Wiki ...- ... czekoladowe, wiem. Już mówiłaś - dokończył za mnie - Co się z Tobą dzieje? Jesteś jakaś nieobecna.

- Wydaje ci się! Lepiej chodźmy do Wiki i Roberta - zarządziłam i wycofałam się do stolika

   Weszłam w sam środek ich rozmowy. To im jednak nie przeszkodziło. Gdy spojrzałam na Wiki, spostrzegłam, że ma maślane oczy! Wpatrywała się w Roberta jak w obrazek, zresztą z wzajemnością.

- Wiki, mogę cię prosić na sekundkę? - zapytałam i pociągnęłam ją za ramię do toalety.

- Pati? Co ty robisz?! Odbiło ci?! - gorączkowała się - Przerwałaś nam rozmowę!

- I całe szczęście! On cię kokietuje! Nie widzisz tego?! - zawołałam

- No i co? W końcu to jest facet, a nie jakiś laluś! Chyba o to chodziło, tak? - piekliła się dalej

- Ale przecież ty spotykasz się z Kubą! - wybuchłam - Wiesz, co by pomyślał widząc cię śliniącą się do Roberta? To by go zabolało!

- Zapomniał wół jak cielęciem był! - wypaliła nagle Wiki

- O co ci chodzi? - zdziwiłam się

- Widzę, że już zapomniałaś, co zrobiłaś Łukaszowi. Myślisz, że on nie poczuł się dotknięty widząc cię z Marco? Dla niego to był cios! Ale tobie oczywiście wolno kręcić z wieloma facetami, a mi nie.

- Nie porównuj tych dwóch spraw. Znacznie się od siebie różnią! - wściekłam się

- Mylisz się. One są identyczne - zaprzeczyła i wyszła z toalety

   Byłam wściekła. Jak ona mogła mi to wypomnieć? To było nie fair. Prędko wyszłam za nią i spostrzegłam, że rozmawia z chłopakami.

- Muszę już iść, wypadła mi nagła sprawa, która nie może czekać. Przykro mi, że tak się kończy nasze spotkanie. Musimy kiedyś to powtórzyć - powiedziała i wyszła z kawiarenki. Przed wyjściem posłała mi zimne spojrzenie.

- Pati, co się stało? Czemu Wiki wybiegła jak oparzona? Pokłóciłyście się? - zapytał Marco

- Nie ... - odrzekłam, ale bez przekonania - Wiki musiała ... spotkać się z trenerem. Ma do niej ważną sprawę

- O 20? - zdziwił się - Dziwny ten wasz trener ...

- Tak ... Bardzo ... - jęknęłam i usiadłam przy stole

   Przez całe nasze spotkanie zastanawiałam się nad słowami Wiki. W końcu doszłam do wniosku, że, niestety, miała rację. Zwróciłam jej uwagę, za coś, co sama popełniłam. Poczułam się głupio i niezręcznie. Marco i Robert to widzieli.

- Nie widzę sensu przedłużania tego spotkania - powiedział Robert i wstał - Lepiej jak przełożymy je na inny termin

- Tak,to dobry pomysł - przytaknął Marco - Chodź Pati, odprowadzę cię

- Nie dzięki ... Wrócę sama ... Przepraszam, że zniszczyłam ten wieczór. Nie powinnam była kłócić się z Wiki akurat tu i teraz. Musimy to nadrobić - rzekłam smutno i odeszłam do stolika

   W czasie powrotu do domu myślałam, jak przeprosić ją za swoje zachowanie, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Zmęczona i wściekła na siebie skierowałam się uliczką w stronę mojej kamienicy ...

Proszę! Jest długi, ale mam nadzieję, że fajnie się go czyta :)

Co według was będzie działo się dalej?